Hotel Cel: Julie ontmoet een gedetineerde en een geïnterneerde in Merksplas
17 juli 2014
Julie, 22 en master studente journalistiek in Antwerpen, ging enkele weken geleden met reporter Sam Reyntjens op gesprek in de gevangenis van Merksplas. Dit is wat zij ervan vond.
Ik was erg blij toen ik te horen kreeg dat ik dankzij de Liga voor Mensenrechten en Gazet van Antwerpen de kans zou krijgen om de gevangenis van Merksplas te bezoeken en een gesprek te voeren met een gedetineerde en een geïnterneerde. Ik ben zelf namelijk erg geïnteresseerd in justitie. Het leek me een buitenkans om op deze manier meer te weten te komen over het dagelijkse leven in de gevangenis.
De dag van het bezoek aan de gevangenis van Merksplas had ik om 13 uur aan het Antwerpse justitiepaleis afgesproken met Gazet van Antwerpen-journalist Sam Reyntjens. Op weg naar de gevangenis begonnen de zenuwen toch wel op te komen. Ik wist niet goed hoe alles zou verlopen en wat ik juist moest verwachten. Bij aankomst in de gevangenis werden we aan een grondige controle onderworpen. Dat gaf me een erg beklemmend gevoel. Je kon nergens naartoe of iets meenemen zonder toelating te krijgen.
Uiteindelijk werden we naar een kamer geleid waar de twee gesprekken zouden doorgaan. Eerst praatten we met Eric, een geïnterneerde. Hij kwam over als een vrij schuchtere man, dus ik schrok wel even toen hij zei dat hij geïnterneerd is omwille van slagen en verwondingen met de dood tot gevolg. Hij vertelde dat hij op het slechte pad is geraakt toen hij alleen is gaan wonen en drank en drugs begon te gebruiken. Eric was al eerder geïnterneerd maar zat nu terug in de gevangenis omdat hij zijn voorwaarden had geschonden. Hij had een gsm binnengesmokkeld in de gevangenis van Bierbeek. Hij vertelde dat hij vroeger op één cel zat met vier personen. Dat botste volgens hem wel eens. Nu zit hij alleen op een cel en heeft hij meer privacy. Eric werkt in de gevangenis voor de huur van zijn televisie en computer, voor aankopen in de kantine en voor de afbetaling van de burgerlijke partijen. Wat me bij Eric is opgevallen is dat hij wel erg vastbesloten lijkt om zijn best te doen voor de toekomst. Hoewel er veel drugs circuleert binnen de gevangenismuren, blijft hij er af en is hij al enkele jaren clean. Nadat hij de foto’s van zijn slachtoffer gezien had, was de beslissing om niet meer te gebruiken snel gemaakt. Wanneer hij vrijkomt, kan hij bij zijn vriendin terecht die hem is blijven steunen. Hij hoopt ook dat hij snel werk zal vinden, al begrijpt hij dat dat niet erg gemakkelijk zal zijn.
Na het gesprek met Eric werd Serge binnen gebracht. Serge zit voor de eerste keer in de gevangenis en had buiten de muren een goede job. Hij vertelde dat hij al veel over Merksplas had gehoord, maar dat de situatie in Merksplas toch wel erg schrijnend is. Zo kwam Serge binnen op de afdeling ‘celblok’, zonder stromend water en toilet op de cel. Daar schrik ik toch wel van want dat is niet het beeld dat ik van een Belgische gevangenis heb. Serge zit in tegenstelling tot Eric niet alleen op een cel en daar heeft hij het duidelijk moeilijk mee. Ook Serge werkt in de gevangenis. Hij werkt in de refter van de directie aan 75 cent per uur. Serge heeft buiten enkele horecazaken en een bouwbedrijf waar hij, wanneer zijn straf erop zit, weer terecht kan. Daar is hij blij om want hij benadrukt hoe moeilijk het is om werk te zoeken als je in de gevangenis zit. Bovendien is er erg weinig begeleiding wat dat betreft. Hij gaf toe dat hij vroeger ook zijn vooroordelen had over gevangenen, maar hij zei dat er ook mensen met veel capaciteiten tussen zitten. Serge vertelde dat zijn contact met de cipiers over het algemeen vlot verloopt, hoewel er ook al enkele voorvallen zijn geweest. Zo werd hij bijvoorbeeld te laat geroepen toen zijn bezoek er al was. Dat was voor hem erg frustrerend aangezien hij een kwartier minder lang bezoek had kunnen ontvangen. Serge kon enkele dagen na het bezoek vrijkomen met een enkelband. Ik heb die dag nog aan hem gedacht.
"We moeten zien dat zij beter uit de gevangenis komen. Op deze manier wordt de kans op recidives verkleind. De gevangenissen zitten overvol waardoor voldoende begeleiding moeilijk is."
Dit bezoek heeft toch wel een grote indruk op me nagelaten. Eerst en vooral is een gevangenis voor mij erg claustrofobisch en beklemmend. Ik heb de cellen niet gezien, maar het feit dat alle gevangenen (tot op hun onderbroek) dezelfde kleding dragen en dat elke stap die je zet, gecontroleerd wordt, moet niet gemakkelijk zijn. Ik begrijp dat deze mensen vaak verschrikkelijke dingen hebben gedaan en dat zij hiervoor gestraft moeten worden, maar we moeten zien dat zij beter uit de gevangenis kunnen komen, dat zij aan zichzelf hebben kunnen werken. Op deze manier wordt de kans op recidives verkleind. Ik denk dat dit in België nog veel te vaak ontbreekt. Bovendien zitten de gevangenissen overvol en is het dus moeilijk om elke gevangene voldoende te begeleiden.
Reacties worden gemodereerd. Onaanvaardbare inhoud wordt niet gepubliceerd.
